Przez kratę przeciska się mokry nochal. Za nochalem widać wielkie spiczaste,kosmate uszyska. Jest i łapa, wyłaniająca się spomiędzy szczebli boksu. Łapa zapraszająca i prosząca. Prosząca o dom. Na końcu patrzymy w psie oczy. Wielkie, orzechowe, przepełnione bezbrzeżnym smutkiem psie oczy. Kryją wiele tajemnic. Tego co było i co jeszcze będzie. Gdzieś w nich, bardzo głęboko widać jeszcze iskierkę nadziei. Jak długo będzie ona płonąć?

To właśnie Leonard. Staruszek w typie malamuta. Wielki, potężny. W jego postawie i chodzie widać jeszcze dawną świetność. Czy ktoś jeszcze pamięta jakim psem był przed laty, w kwiecie wieku? Pewnie kochającym- tak jak teraz. Tylko że wtedy miał co i kogo kochać teraz już nie ma.

Leonard z godnością znosi swój ciężki los za kratami. Tylko czasami, w chwilach samotności, skarży się po cichutku. Tęskni. Tęskni za ludźmi, za własnym domem. Za tym co kiedyś miał i co utracił. Teraz jego cały majątek to schroniskowy boks i cenne chwile z wolontariuszami. Razem z setkami towarzyszy niedoli Leonard czeka… Czy nie nadaremno?

Nie znamy przeszłości Leonarda. Nie wiemy czy komuś uciekł i ktoś go szuka czy został wyrzucony jak stary, niepotrzebny przedmiot. Wiemy jedno, Leonard bardzo potrzebuje domu.

Jest już psim seniorem, został określony w schronisku na ponad 10 lat. Malamuty nie żyją bardzo długo, przed Leonardem najwyżej kilka lat życia. Niestety ludzie nie chcą psów w tym wieku, boją się że szybko odejdą. Chcemy przełamać stereotypy, udowodnić że starszy nie znaczy gorszy!! Stare psy też potrafią kochać i w niczym oprócz sprawności fizycznej i być może stanu zdrowia nie ustępują młodszym! Zasługują na nasz szacunek i uczucia tak jak ich młodsi pobratymcy.

Leonard jest spokojnym, statecznym psem. Bardzo brakuje mu towarzystwa ludzi, po spacerach bardzo nie chce wracać do kojca. Nie chce zostać znowu sam. Jest sprawny fizycznie, nadal ma siłę aby na spacerach przeć do przodu. Jest niekłopotliwy, nie wymaga wiele ruchu. Nie radzi sobie w schronisku, jest gryziony przez inne psy.

Wystarczy mu ciepły kąt, pełna miska, w razie potrzeby opieka weterynaryjna i przede wszystkim kochająca rodzina. Nie bądźmy obojętni. Czy to że Leonard nie jest już młody ma być dla niego wyrokiem? Czy do kresu swych dni ma siedzieć za kratami wspominając minione lata kiedy nie był stary i zbędny? Może zaświeci dla niego słońce a ludzie staną na wysokości zadania i pokażą że w XXI wieku świadomość i wrażliwość pozwalają nam otaczać szczególną opieką tych, którzy bez nas już sobie nie poradzą?

BARDZO BARDZO zależy nam na znalezieniu domu dla Leonarda. Domu na dożycie – nie ma się co oszukiwać. Choćby tymczasowego. Teraz jest ciepło i przyjemnie, ale po starsze psy ludzie nie ustawiają się w kolejkach. Miną tygodnie, miesiące, przyjdą mrozy. A Leonard wciąż będzie tkwił za kratą, wpatrzony smutnymi oczami gdzieś w dal. Zmieni się tylko krajobraz, z zielonego na biały, a Leonardowi będzie coraz trudniej poradzić sobie w schroniskowej rzeczywistości.

Jeśli ktoś może pomóc Leonardowi BARDZO PROSIMY!!
Leonard przebywa we Wrocławiu. W razie potrzeby pomożemy w transporcie!

Adoptowany: 5. 9. 2013r.