Wiedzieliśmy, że to nie będzie jedyny malamut. Stając się rodzicami pierwszego, już mieliśmy w planach kolejnego, ale po to, by właściwie z socjalizować psa, dobrze go wychować i poświęcić mu wystarczającą ilość czasu, uznaliśmy – po podpowiedziach hodowczyni Hagrida, że najlepiej będzie, jeśli najpierw pojawi się jeden malamut, a za rok drugi.

Wiedzieliśmy o forum malamutów i o adopcji, zanim jeszcze Hagrid trafił do naszego domu, ale chcieliśmy, aby nasz drugi malamut był również psem z hodowli, tym bardziej, że do naszego domu trafiła na emeryturę 10-letnia suka, były przewodnik dla niewidomych.
Ale Ci na górze zarządzili inaczej. Pewnej styczniowej niedzieli, Jacek wszedł na allegro w zupełnie innym celu i trafił na ogłoszenia dotyczące adopcji malamutów.
Zadał mi wówczas sakramentalne pytanie- a może jednak malamut z adopcji??? Tak się zapaliliśmy do tego pomysłu, że od razu weszliśmy na stronę adopcyjną i przejrzeliśmy wszystkie ogłoszenia. Od razu zrezygnowaliśmy z psów agresywnych w stosunku do innych psów i nielubiących koty – rozsądnie braliśmy pod uwagę warunki naszego stada – 2 psów i 5 kotów. Spisałam wszystkie psy, które mogliśmy adoptować, nr telefonów cioteczek adopcyjnych i zaczęliśmy dzwonić – co pewnie wszystkie obdzwaniane ciocie pamiętają.
W międzyczasie Jacek wszedł na wątek husky potrzebującej natychmiast adopcji lub domu tymczasowego. Kiedy przeczytaliśmy pełen rozpaczy apel Joli i weszliśmy jeszcze na stronę dogomanii – nie było odwrotu.
Do dziś nie wiem, co nas rozkochało w Kirze od razu- czy jej dramatyczna historia psa trzymanego na łańcuchu, czy potrzeba je wykupienia czy zdjęcia. Prawdą jest, że zdecydowaliśmy od razu – to będzie Kira – pomimo tego, że to husky a nie malamut.
Zadzwoniłam do Martynki – pytając o innego psa i wspomniałam o Kirze. Martynka zapaliła się od razu i powiedziała, że podeśle nam kogoś z adopcji, że tak suczka jest jak najbardziej do wzięcia. Nie było pieniędzy na jej sterylizację w schronisku – więc od razu powiedziałam, że jeśli tylko trzeba to zrobię przelew na jej sterylizację, żeby tylko odebrać ją jak najszybciej. I po wszystkich formalnościach, kiedy tylko Kira już była w schronisku- w niespełna tydzień po naszym znalezieniu jej wątku mieliśmy jechać po Kirdziobka, aż do Rudy Śląskiej. Byłam w stałym kontakcie z Justyną z dogomanii, która opiekowała się Kirą w schronisku i opowiadała jak Kira jest pokojowym, niesamowitym psem. Był już piątek wieczorem, a w sobotę wczesnym rankiem ruszaliśmy po Kirę. Nie mogłam usiedzieć na miejscu z radości.

Wszystko było już przygotowane – nowe miski, posłanie, smycz. Kiedy o 18 postanowiłam zapakować rzeczy Kiry do samochodu- żeby czegoś rano nie zapomnieć – zadzwoniła Justyna i z płaczem powiedziała mi, że Kira ma parwowirozę, jest w bardzo ciężkim stanie i walczy o życie.
Możecie mi wierzyć, ale płakałam jak bóbr – Jak to???? malutka- to my już po Ciebie jedziemy, a Ty chcesz uciekać z tego świata????
Każdy, kto wówczas wchodził na wątek Kiry pamięta, jak prosiłam ją by poczekała na nas, że warto walczyć o życie, że znaleźli się ci, którzy ją pokochali zanim jeszcze ją pogłaskali pierwszy raz. Ciocie forumowe trzymały mocno kciuki, a ja dzwoniłam do Justyny kilka razy dziennie dowiadując się, jak trzyma się Kira, żeby mieć szansę na powalczenie o życie została zabrana do domu – schronisko było zbyt niebezpieczne. Po kilku dniach zaczęła coś przegryzać i czuć się lepiej – kiedy tylko Justyna powiedziała, że Kira napiła się wody, skakałam z radości, jak dziecko a Jacek miał łzy w oczach ze szczęścia.
Po rozmowie z Justyną podjęliśmy decyzję, że w pt po tygodniu choroby Kiry, która szybko zaczęła wracać do zdrowia motywowana na odległość naszą miłością, zabieramy ją do nas. Kira albo miała osłabiona wrócić do schroniska, w którym mogła zarazić się kolejnymi chorobami, albo bierzemy ją do nas niewysterylizowaną (wyjątek był ze względu na chorobę Kiry i zaufanie do nas cioć adopcyjnych) i mogącą zarazić nasze psy parwowirozą. Uznaliśmy, że zaryzykujemy i natychmiast zabieramy Kirę od Justyny.
W piątkowy poranek ruszyłam po Kirę – jechałam po nią tak szybko, że w pięć godzin dojechałam do Rudy Śląskiej. Kiedy wdreptałam się w końcu na ostatnie piętro, zadzwoniłam do drzwi i otworzyły się – zobaczyłam Kirę.
Była taka malutka – oczywiście w porównaniu z naszym Miśkiem, taka spokojna i taka nasza.
Kira okazała się młodsza niż wszyscy myśleli – cieczkę dostała dopiero w czerwcu, po której została wysterylizowana.
Hagrid zakochał się w niej bez pamięci od pierwszego powąchania. Ona w nim z wzajemnością. Nie umiała chodzić na smyczy, kaszlała straszliwie, bo od łańcucha i miotania się na nim miała podrażnioną tchawicę, więc od razu zamówiliśmy dla niej szelki, żeby gardło i szyja mogły się wyleczyć.
Spała grzecznie w domu, a po tygodniu została wykąpana, kiedy przestała brać antybiotyk – śmierdziała straszliwie. Od początku okazała się niezwykłym psem, pełnym radości i miłości do człowieka, tak jakby pochodziła z cudownego domu, gdzie dbano o nią, kochano i miziano – a przecież przez pół roku była na łańcuchu, nie szczepiona, źle karmiona, bita – nie poddała się i na jej psychice nie został żaden ślad ludzkiej brutalności.
Po dwóch miesiącach bycia u nas – kiedy na dobre się zadomowiła, okazała się kulką niespożytej energii – Hagrid przy niej to spokój i ogłada. Kira regularnie już biegająca przy rowerze, po przebiegnięciu 15 km potrafiła po 20 min od powrotu rozkopywać ogród, odrywać mi tablicę rejestracyjną z samochodu, sponiewierać Miśka.
Dziś po 10 miesiącach od adoptowania to inny pies – pełen radości, energii wprost niespożytej, podskakującej do góry na wysokość twarzy i robiącej salta. Cały dzień biega z Hagridem po ogrodzie i czasami ich przewalanki i gonitwy trwają kilak godzin.
Nie przejawia żadnych tendencji do uciekania – może regularne- czasami 5 dni w tygodniu wyprawy rowerowe to sprawiają, może wielogodzinne gonitwy po ogrodzie, a może przeogromna miłość do nas. bo Kira jest jej pełna. Jest w nas wpatrzona jak w obrazek.
Mało tego, pomimo energii, która ją rozpiera, pomimo tego, że adoptowaliśmy ją kiedy miała ponad pół roku – uczy się wszystkiego w mgnieniu oka, wykonuje trudne komendy – typu „zostań”, na miejsce”, „noga”, „do mnie”- przy czym nie chodziliśmy z nią na żadne szkolenie, tylko wykorzystaliśmy wiedzę i doświadczenie, które mamy.
Na spacerze nauczyła się już biegać razem z Miśkiem w zaprzęgu i to uwielbia.
Kira jest naszym kolejnym słońcem i naprawdę nie wyobrażamy sobie życia bez niej.
Jest pełnoprawnym członkiem naszej rodziny i nawet wówczas, kiedy coś totalnie zniszczy – np. wyje nam pół elewacji – nie oddalibyśmy jej nikomu i nigdy.